top of page

Groeten uit Uganda

Daar ga ik dan… mijn haren wapperen in de wind. Ik zit achterop bij Jonathan op de bodaboda. Een soort brommertje die hier in Uganda als taxi fungeert. Ik geniet van het uitzicht. Hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht op Lake Victoria. Zit ik dan… Bij een man die ik niet ken. “Ja, David heeft mij gestuurd en ik moet je ophalen om je naar zijn plaats te brengen.”

Dit klopt met de summiere informatie die ik heb. Daar ga ik dan. Ik zal gaan zien en ervaren!

Na heel wat hobbels genomen te hebben en kuilen omzeild te hebben kom ik in het dorpje. Een dorpje weer een stukje verder van de grote stad. Bij deze familie geen stromend water, geen elektriciteit. Wel vriendelijke gastvrije mensen. Zo dankbaar dat ik gekomen ben. Ja, wie zijn zij dat ik hen, als blanke kom bezoeken. Het voelt wat vreemd. We zijn mensen onder elkaar. Ja, jullie willen graag informatie en denken dat ik die informatie heb. Laten we kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen. Gewoon eerst even kennismaken.

Na het voorstellen wordt duidelijk wie de vrouwen in deze groep zijn. Jonathan is naast mijn chauffeur ook mijn vertaler. David legt uit hoe de vrouwengroep gestart is en wat de uitdagingen in deze community zijn. Dan kijken ze vol verwachting mij aan: “Wat zijn de oplossingen?”

Ja, en dan kom ik met een andere insteek. 'Ik ga jullie problemen niet oplossen. Ik wil naar jullie luisteren en met jullie meekijken in jullie gezinnen hoe je je kinderen beter kunt begrijpen. Als je ze begrijpt: hoe kun je op ze reageren.'

Het doel van de opvoeding is hier hetzelfde als in Nederland: Je kinderen begeleiden naar zelfstandigheid, volwassenheid, elkaar liefhebben, voor elkaar zorgen. Hierin vinden we elkaar.

Hier in Uganda zijn de omstandigheden heel verschillend van Nederland. Voor mij is de basis: communicatie. Communicatie is relatie en relatie is communicatie.

Zou dat ook gelden in Uganda?

Ik laat videobeelden van contactmomenten tussen ouders/opvoeders en kinderen. Ik laat ze zien wat de kinderen vertellen. Ze krijgen geen genoeg van de beelden. Muisstil kijken ze en luisteren zeer geconcentreerd wat ik vertel. Na het laatste beeld: “We willen meer zien!”

“Sorry, ik heb niet meer. Maar weet je wat beter werkt? Dat je beelden van je eigen gezin gaat zien. Zodat je inzicht krijgt in wat er gebeurt en wat je kunt doen. Ik ben bereid om met jullie mee te lopen (narande), te observeren en met jullie te praten over jullie specifieke situatie.”

Even is het stil. Dan gaan alle vingers de lucht in: “Ja, Wilma, alsjeblieft, wil je komen? Je mag bij ons allemaal een filmpje maken.”

Ik ben stil en verbaasd…wat een openheid!

En zo ben ik de maanden daarop wekelijks in dit dorpje te vinden met mijn camera. We wandelen van huis naar huis. Ik maak mijn opnames. De andere keer zit ik op Davids plaats. Eén voor één komen de moeders langs. We bekijken hun eigen video. Wat een ontdekkingen!

De moeders leren het gedrag van hun kinderen observeren en kunnen de boodschap vertalen.

Een moeder zei: “Dit is niet goed hoe ik het doe”. Ze zag het zelf.

“Hoe kun je het anders doen?” is mijn vraag. En dan valt het stil. Ze heeft geen idee hoe je op een andere manier kunt reageren en communiceren. Vragend kijkt ze me aan…

Ik mag haar op weg helpen om een nieuwe manier van kijken naar kinderen te wijzen. Ze is zo blij na deze ontmoeting. Ze heeft iets nieuws geleerd dat haar kan helpen om haar kinderen op te voeden.

Twee weken later bezoek ik haar weer. Met mijn camera in de aanslag.

En wat ik zie. Ik ben verbaasd en zo blij. Ze heeft een andere gezichtsuitdrukking. Vriendelijk, vrolijker ondanks dat haar levensomstandigheden onverminderd zwaar zijn. Ze kijkt naar haar kinderen, praat met haar kinderen op een vriendelijke toon. “Wilma, het is zo veranderd in mijn gezin! En het proces gaat maar door.” In tranen omhels ik haar. Zij maakt het verschil in haar gezin en dat is niet onopgemerkt gebleven door de buren en haar familie.

Deze moeder is een bewijs dat je in gezinnen een positieve verandering kunt brengen. Dat heeft invloed op de kinderen, de scholen, de community’s. Deze ervaring is de reden dat ik nu in Nederland ben om mijn leven hier voor nu af te sluiten en terug te gaan naar Uganda met mijn camera. Om vaders, moeders en leerkrachten te helpen bij al hun vragen rondom de opvoeding van en communicatie met kinderen. Zodat ze het roer zelf in handen kunnen nemen en het verschil kunnen gaan maken in hun scholen en community’s. Narande (samen oplopen) gaat verder in Uganda!

Een groet in verbondenheid,

Wilma

De huisjes zijn zo klein dat ik van buitenaf mag filmen.

Ben je geïnteresseerd om mij te volgen:

Via info@narande.nl kun je je aanmelden voor mijn nieuwsbrief.

bottom of page