Niet alleen zwemt de lokale delicatesse machoiron bij ons in de Marahoué, er woont ook een familie nijlpaarden.
L. haalt met een grote pompinstallatie water uit de Marahoué en verwerkt dat in zijn waterfabriek tot helder drinkwater, het belangrijkste basis ingrediënt in de limonadefabriek. Het stroomt ook bij ons thuis uit de keukenkraan en er is een openbaar watertappunt naast de fabriek waar de buurt gebruik van mag maken. Om de pompinstallatie te beschermen tegen illegale 'shoppers' die in het donker onderdelen komen scoren, zit er de laatste jaren een ploegje bewakers. Zij houden in tweetallen dag en nacht de boel in de gaten. Van hen weet ik dat er af en toe nijlpaarden langs komen, want het loopt ze dun in de broek. Nijlpaarden zien er namelijk wel gemoedelijk en log uit, maar schijn bedriegt. Ze zijn snel en agressief en de mannen zien ze daarom liever niet uit het water komen.
Tot mijn grote frustratie heb ik ze nooit zien grazen in onze ‘achtertuin’
Hier trekt mijn buurvrouw van de pinda's even een trosje bananen uit de boom die ik voor een zacht prijsje mee mag nemen,
mee móet nemen.
Soms loop ik bij de bewakers aan het water langs nadat ik bij de buurvrouw in het naburige campement pinda’s heb besteld. Ik maak een praatje en bewonder het uitzicht. En ik check óf en zo ja wanneer, de nijlpaarden voor het laatst zijn gezien. De één zegt dat je de meeste kans maakt om vier uur ’s ochtends, een ander ziet ze het vaakst tegen het eind van de middag en weer een ander ziet ze op uiteenlopende tijden. Al met al heb ik ze tot mijn grote frustratie nooit zien grazen in onze ‘achtertuin’. De bewakers hebben wel eens een poging gedaan om me te bellen bij een waarneming, maar de ene keer zaten ze zonder beltegoed en een andere keer waren we het dorp uit. Dit schreeuwt om actie.
Ergens bij Lopouafla op zoek naar de verblijfplaats van de nijlpaarden familie
Ik laat me vertellen dat de nijlpaarden hun uitvalsbasis hebben in een gehucht aan de andere kant van het water, in Lopouafla, en ga aan het einde van de middag met Amandine op pad. Zij weet het wel te vinden. We besluiten onderweg ernaartoe even langs de kleermaker te rijden die al een dag of twee een overhemd voor mijn zoon L. klaar heeft liggen. Als blijkt dat er nog geen knoopsgaten in zitten krijgt hij de wind van voren. ‘Wat moet haar patronne er niet van denken dat hij zich niet aan zijn woord houdt‘ enzovoort enzovoort. Zowel de kleermaker als ik zitten er beteuterd bij. Vervolgens haalt ze hem van zijn werk af en zet ze hem bij ons op de achterbank, want hij weet waar de nijlpaarden precies zitten. Amandine heeft zich namelijk bedacht dat ze weliswaar weet waar het dorp Lopouafla ligt, maar dat we met die kennis de exacte locatie van de nijlpaarden familie niet per se zullen vinden.
Zoals je ziet is het overhemd op tijd afgekomen en heeft zijn weg gevonden naar een Nederlands festival terrein.
Die leuke jongen met zonnebril is mn favoriete zoon :)
We rijden door kuilen en horen de overhellende doornige takken
van het struikgewas de lak van de auto af krassen
Een paar kilometer voor de entree van het dorp gaan we de weg af en rijden onverhard verder. De weg wordt smaller en smaller en op het laatst is er niet veel meer over van de weg dan een smal zandpad. Onderweg naar het water stuiten we op privé terrein dat is afgezet, maar we ontmoeten daar een aardige man die ons verder de weg wil wijzen want hij kent het gebied goed. We zijn blij met zijn hulp, want niet alleen weet hij hoe we bij het water komen, we hebben een extra paar handen hard nodig om omgevallen bomen van het pad af te halen. Ik zweet peentjes terwijl we door kuilen rijden en we de overhellende doornige takken van het struikgewas de lak van de auto af horen krassen, maar we bereiken onze bestemming en leggen het laatste stuk lopend af. Om te ontdekken dat de nijlpaarden familie vandaag niet thuis is. We speuren nog een paar open plekken aan de oever van de Marahoué af maar helaas, ze zijn in geen velden of wegen te bekennen. We druipen af. Onderweg zet ik iedereen op zijn of haar adres af en ga met een auto vol littekens terug naar huis.
De kleermaker en sympathieke onbekende maken de weg vrij.
Ze hebben hun aanwezigheid goed laten voelen
Ik heb onze mysterieuze buren nog steeds niet gezien maar een paar maanden geleden hebben ze hun aanwezigheid goed laten voelen. De pompinstallatie van L.’s limonadefabriek hangt aan pontons in het water en op een mooie heldere nacht hebben ze hongerig het hele zwikje vernield op zoek naar de lekkerste, sappigste planten, het geschreeuw van de bewakers ten spijt. De mannen van de fabriek zijn dagen bezig geweest met herstelwerkzaamheden en het halve dorp rukte uit om te kijken hoe de installatie met enorme graafmachines uit het water werd getild, gerepareerd en voorzichtig aan nieuwe, handiger pontons weer te water werd gelaten. Het was een onderneming van jewelste.
Misschien toch maar op safari.
De Marahoué met onder in beeld een deel van het oude ponton.
