Er zit een snik vast ter hoogte van mijn borstbeen.
Amandine ligt in het ziekenhuis en Delphine logeert bij ons. Dit is niet voor het eerst, maar wel logeert ze hier voor het eerst alleen. Het gaat haar bijzonder gemakkelijk af.
Als ik haar bij school afzet, stapt ze trots met een glimlach van oor tot oor uit en zwaait ze me een tijdje na. Andere kinderen zijn onder de indruk en zwermen als bijen om haar heen. Wat doet zij met die blanke vrouw in die grote auto? Tussen de middag haal ik haar op en gaan we gezellig met zijn drieën aan tafel. L. is niet lekker, is moe en gaat nog voor hij is uitgegeten een korte siësta houden. We geven de schuld aan de enerverende dag gisteren; na de ziekenhuis opname van Amandine heeft hij er nog twee keer heen moeten rijden, en ook vanmorgen moest hij er extra vroeg uit. Om zes uur moesten er namelijk medicijnen bij de bedrijfsapotheek worden opgehaald en vóór zeven uur bij Amandine in het ziekenhuis worden afgeleverd, anders zou ze verder niet worden behandeld. In de loop van de middag blijkt L. weer of nog steeds malaria te hebben, net als twee weken geleden. Hij duikt zijn bed in en krijgt nog eens een kuur, de derde. Malaria medicijnen doen de lever geen goed en ik ben bang dat als dit zo doorgaat, we die van L. straks op een toastje kunnen uitserveren.
Delphi is helemaal de 'BOMB’
Aan het einde van de dag kom ik te vroeg op school en besluit er even heen te lopen om de juf een handje te geven en haar te laten weten dat de moeder van Delphine is opgenomen in het ziekenhuis. Maar ik ben véél te vroeg. De lesdag is niet om vier uur afgelopen zoals Delphi mij heeft verteld, maar om half vijf. Ik wacht het rustig af op een stoel onder een boom en kan alles op mijn gemak gade slaan. Ik snap niet hoe de lessen hier zijn georganiseerd. Nagenoeg alle kinderen zitten nog in de schoolbanken, op een stuk of tien na, die al met hun rugzakken buiten het lokaal spelen, stoeien, met een wijsvinger in het zand tekeningen maken of gewoon rondhangen. Sommige kinderen durven me aan te spreken en twee kokette grietjes waarvan er één haar beide voortanden mist laten me weten dat Delphine wel heel veel kletst, 'Echt waar hoor'. Als we om half vijf weg rijden worden we uitgezwaaid door minstens vijftien fans. Ik ben zeer status verhogend en Delphi is helemaal de 'BOMB’.
Op het schoolplein.
’s Avonds na het eten is het douchen en tandenpoetsen met een Air France tandenborsteltje een waar feest. Wat geniet dit kind van het water en van onze rituelen; ze wil alles doen zoals wij dat doen. Als ze fris gepoetst in het grote logeerbed ligt valt ze binnen no time in slaap met een tevreden glimlach om haar mond. Een prachtig zwart engeltje.
Ook dinsdag is een fijne dag. Hoewel ik me zelf behoorlijk jachtig voel met een patiënt thuis, één in het ziekenhuis en een schoolgaand kind –het zijn heel veel autoritjes en maaltijden op een dag- gedijt die kleine bij rust en regelmaat. En een aai over haar bol.
‘Jij mag me wel Ange noemen’ zegt ze.
Ook al is ze nog maar zes, er moet nog wat huiswerk gedaan worden. Met zulke grote klassen kan het ook bijna niet anders, en ik blijf bij haar zitten om haar bij te staan. Dat is ze niet gewend. Ze heeft twee gekafte boeken in haar schooltas waar met marker haar naam op staat: Marie Ange (engel) Delphine. ‘Jij mag me wel Ange noemen’ zegt ze.
L. in de kliniek voor zijn zoveelste malaria test. Ook deze is positief.
Helaas hebben de medicijnen bij L. hun werk niet gedaan, sterker nog, de parasieten-dichtheid in zijn bloed is nu bijna twee keer zo hoog als twee weken geleden. Hij krijgt wéér een andere kuur voorgeschreven en zijn baas wil hem nu liever in Abidjan hebben. Daar kan hij maar beter alvast zitten mocht blijken dat ook deze kuur niet aanslaat. We zullen donderdag afreizen.
Gekke grappige Amandine. Kleine vrolijke Ange.
Delphi laat duidelijk haar ongenoegen blijken dat deze logeerpartij vroegtijdig ten einde komt. We kunnen haar immers niet meenemen naar Abidjan. Als troost mag ze na het douchen- tandenpoetsen nog tien minuten in bed naar haar favoriete filmpjes kijken op de iPad. Ze ligt op haar buik met haar neus bijna tegen het scherm aangeplakt en zegt uit het niets, ‘wedden dat ze me weer gaat slaan?’ Als ik niet reageer, want ik weet niet of ik dit goed heb begrepen, voegt ze eraan toe, ‘ze slaat me hoor’ en begint met een grote grimas op haar gezicht geluidloos te huilen, haar ogen nog altijd strak op het scherm van de iPad gericht. Dikke tranen rollen langs haar neus, over haar matzwarte wangen en kin en maken donkere vlekjes op het onderlaken. Mijn keel is acuut dicht geknepen want het verbaast me niet. Amandine heeft geen enkele keer naar Delphine gevraagd en slaat geen acht op haar als ze mee komt naar het ziekenhuis. ‘Ja maman slaat momenteel vaak en slaat hard’. Gekke grappige Amandine. Kleine vrolijke Ange. Ik ben niet boos op Amandine. Ik ben verdrietig om haar onvermogen, om de harde wereld waarin zij en haar leendochter zich staand moeten houden.
Woensdagavond. Einde van de logeerpartij.
Vanmiddag hebben we met lood in onze schoenen kleine Ange bij Amandine in het ziekenhuis afgeleverd waar een tante zich over haar zal ontfermen. Wij zijn ziek en zwaarmoedig naar Abidjan gereden. Die snik komt nu keihard los.
PS: Dit verhaal behoeft een naschrift. Ik schreef dit vlak na de NL moederdag in ...mei? juni? Ik weet het nooit precies, want wij doen er niet meer aan sinds onze kinderen stopten met het maken van lieve werkjes die ik droeg tot ze versleten in het afval belandden.
Ja, we hebben met zijn tweeën een grondig potje zitten janken toen we dan in Abidjan zaten. Tranen van machteloosheid en verdriet om het vele kleine en grote leed in dit gekke land en specifiek om het kleine meisje. Maar met Amandine is het goed gekomen, al heeft het lang geduurd: ze heeft zeker anderhalve maand in de lappenmand gezeten. Ook met Delphine is het nu OK. Amandine's lontje is niet meer zo kort en we hebben voorzichtige gesprekken gevoerd over kinderen en knuffelen en zo. Delphine's tranen zijn waarschijnlijk mede veroorzaakt door het pijnlijke afscheid van een zacht bed, een warme douche en iemand die heel veel tijd aan haar kon besteden. Met een beetje TLC komt het met beide dames wel goed, daar vertrouw ik op.
Oh ja...ik vergeet bijna te melden dat het met L. ook goed is gekomen. De vierde kuur sloeg gelukkig aan en sindsdien heeft hij nog geen malaria gehad. We kloppen af.
