Ik hang regelmatig op de bank met laptop, iPad en smartphone op schoot en ben er heel druk mee. Het is immers van het allergrootste belang dat ik mijn achterban op de hoogte hou van ons wel en wee hier en dat ik me bemoei met hun leven op het Europese continent. Vanuit het kloppende hart van dit informatiecentrum regel ik onze financiële zaken, boek ik vakanties, geef ik onze kinderen ongevraagd advies en trap ik met enige regelmaat op de tenen van onze naasten. So far, so good. Verder kom ik de dag door met het bestuderen van online recepten, het oplossen van sudoku’s en het spelen van wordfeud en tetris. Ook het netflix kanaal staat regelmatig hele dagen open.
Amandine houdt het scherp in de gaten en geeft na enige tijd aan dat ze een andere telefoon wil. Ze maakt een zwiepende beweging met haar wijsvinger om te illustreren wat ze precies in gedachten heeft.
Of ik er eentje voor haar kan regelen voor een zacht prijsje. Dat kan ik dus niet, maar ik kan haar wel mijn iPad in bruikleen geven. Ze heeft thuis toch geen internet en wil smart surfen om naar recepten te zoeken; de aanschafkosten van een telefoon kan ze zich maar beter besparen en ik ben overdag mijn iPad kwijt, maar het is voor het goede doel.
'Amandine begint het bankhangen met iPad op schoot
aardig onder de knie te krijgen'
Ik leg haar de basisprincipes uit en help haar met zoeken naar geschikte sites waar ze instructiefilmpjes in het Frans kan bekijken om haar repertoire in de keuken uit te breiden. Ze krijgt er handigheid in en begint het bankhangen met iPad op schoot ook aardig onder de knie te krijgen. Soms levert dit een nieuwe muffin op, maar het mag geen naam hebben. Ze is wel behendig in spelletjes als Candy Crush en Bubble Buster en vooral in de middag als het meeste werk is gedaan, hoor ik de vertrouwde, hinderlijke riedels uit haar kamer bliepen. Het fatsoenlijk afsluiten van programma’s om de batterij en iPad zelf te sparen lukt nog niet erg goed, maar er zit vooruitgang in.
We maken een Skype adres voor haar aan, want dat is handig als ik eerder dan L. op verlof ben. Zo kunnen we elkaar altijd oproepen en even spreken, want als ik Amandine moet geloven blijf ik veel te lang weg. Voor mijn vertrek druk ik haar op het hart de iPad niet mee naar huis te nemen want daar is hij nutteloos zonder internet, en bovendien staan er heel veel van mijn privé zaken op, zoals foto’s, mails en Messenger gesprekken. Met een lach van oor tot oor worden de beloftes gedaan en nemen we afscheid alsof het voor een jaar is.
'L. legt uit dat de man op deze foto niet alleen Captain Andrew Williams heet,
maar ook Capt. David Elmo, en General David Simmons'
Amandine is erg actief op Skype en heeft veel nieuwe contacten die geïnteresseerd in haar zijn. L. legt haar uit dat ze geen mensen moet toevoegen aan haar contactenlijst die ze niet kent. Dat de man op deze foto niet alleen Captain Andrew Williams heet, maar ook Capt. David Elmo, en General David Simmons. Zelf heeft ze als job description in haar profiel bijna geheel naar waarheid gemeld dat ze ‘de schoonmaak voor de limonadefabriek managet’. In het Engels!
‘Bonjour maman, comment-est-tu?’ roept ze keihard tegen het beeldscherm. Ik word acuut vrolijk van haar blije hoofd, al zie ik niet veel meer dan plafond en twee stralende gebitten. Amandine en José, één van de tuinmannen aan de lijn. Het is een vrolijk gesprek, waar ik de helft niet van versta omdat 1) de verbinding niet geweldig is en 2) mijn Frans nogal matig en 3) het Afrikaanse Frans nog even moet wennen. Maar we missen elkaar, alles is goed, er is niet veel te doen en we spreken elkaar weer snel. Toch handig dat Amandine een beetje thuis is in de nieuwe digitale wereld.
'Bonjour maman, comment-est-tu?’,
roept ze keihard tegen het beeldscherm
Op bezoek bij een vriendin, zit ik wat op de telefoon te scrollen in mijn foto’s en komt er een hele serie Amandine in verschillende outfits, poses en locaties voorbij. Ik begrijp er niks van; die heb ik toch nooit gemaakt? Amandine in een gewaad over onze bank gedrapeerd, terwijl ze zwoel in de camera kijkt en almaar verder onderuitzakt, Amandine in hippe spijkerbroek voor onze Frangipane in de achtertuin met haar hand op het bovenbeen, romp voorover gebogen, schouder ietsje opgetrokken voor haar kin, haar zelfverzekerde, strakke blik gericht op de camera of cameraman. Amandine met kek outfitje en dat leuke handtasje dat ik vorige keer voor haar heb meegenomen naast de auto, alsof ze ieder moment kan instappen en wegrijden… Hoe komt dit op mijn telefoon?! En ja, dan begint het te dagen, mijn iPad en telefoon zijn aan elkaar gekoppeld. Elk Messenger bericht komt simultaan binnen op de iPad en smart phone en foto’s kennelijk ook.
Ik vind dit niet leuk en spreek haar erop aan. Mijn iPad met al die privé zaken erop waren voor haar persoonlijke gebruik en niet om met José (wie anders?) fotoshoots te maken onder werktijd. ‘Oui, madame, j’ai compris’ zegt ze timide.
Twee maanden later heeft Amandine een nieuwe vriend aan de haak geslagen die haar een smart phone cadeau doet. Op haar vers aangemaakte facebook account prijkt een prachtige serie foto’s van Amandine in haar habitat.
