top of page

The Sound of Silence

Ik ben nooit een groot fan geweest van Simon & Garfunkel. Te zoet. Maar als ik hier op mijn snikhete terras probeer te genieten van het hier en nu, dringt het nummer met dezelfde titel als dit stuk zich toch vaak aan mij op. Als een dreinende Fata Morgana voor het gehoor.

Ik woon in de middle of nowhere in een weelderig groen land, maar kan niet zeggen dat ik spectaculaire vergezichten of landelijke, serene stiltes geniet. Wonen naast de limonadefabriek heeft voordelen, zeker. Zo stroomt er kristalhelder water uit de kraan en als de stroom uitvalt, en dat gebeurt vaak, dan klikt, piept en zoemt alles bij ons in huis in no time weer aan dankzij een generator die de lopende banden in de fabriek aan de gang moet houden. Ook hebben we altijd een voorraad bier en zoete drankjes in huis, alles vers van de pers, die we zelf amper drinken. Tot zover de voordelen van deze locatie.

Wonen naast de limonadefabriek heeft voordelen

Als het echt even helemaal stil is om ons heen, bij voorbeeld op een zondag als de magazijnen overvol zitten en er geen productie hoeft te worden gedraaid, als er even geen verkeer voorbij komt op de doorgaande weg en er geen hysterische kerkdienst is aan de overkant, en we zijn bij het zwembad, dan kan het nog wel eens heel even honderd procent stil zijn. En dat hoor je!

Als de magazijnen níet vol zitten en we horen op een vrije dag geen flessen ratelend over een band gaan, spitst L. zijn oren en gaat, als het hem te lang duurt, op een drafje kijken wat er aan de hand is. Voor hem is het lawaai van productie een zalvend, geruststellend geluid.

L. heeft een bliksembezoekje gebracht aan het zwembad waar ik mijn baantjes trek en snelt weer terug

naar zijn speeltuin, AKA de limonadefabriek. Op de achtergrond de rode kratten die hij nog moet vullen.

Gelukkig voor L. zijn dag en ruimte meestal gevuld met geluiden van het gepiepiepiep van achteruit rijdende vrachtwagens en vorkheftrucks, van rammelende flessen op de lopende band, de sirene die start- en eindtijden van de diverse shifts aangeeft. Ik hoor het storten van oude flessen op het terrein naast ons huis, die vervolgens in hopen op kleur bij elkaar worden geschept door dagloners en misschien dit millennium nog worden opgehaald door een glasverwerkingsbedrijf, ik hoor tuinmannen in de weer met door dieselmotoren aangedreven grasmaaiers…het is een voortdurende kakofonie van geluid. Zelfs ’s nachts als we op bed liggen word ik soms wakker van de herrie van de airco, maar zonder koeling slapen is geen optie. Keuzes, keuzes.

Mijn Out of Africa

Ik stuurde eens een foto van mijn achtertuin naar een vriendin met het cynisch bedoelde bijschrift: Mijn Out of Africa. Als je goed kijkt zie je namelijk achter de tuinmuren de bovenkant van een geparkeerde vrachtwagen (of misschien stond de chauffeur ergens op te wachten met draaiende motor, dat is waarschijnlijker), vier liggende, reusachtige oude tanks zo groot als groentekassen –leek me al sterk dat ze die hier nodig hebben – torenhoge muren van gestapelde kratten, kratten en nog eens kratten en een duinlandschap van in de zon schitterende glashopen. Met zoveel bedrijvigheid om je heen is het geen wonder dat het nooit stil is.

Mijn Out of Africa achtertuin met op de achtergrond drie oude tanks.

Met goed weer, dat is het eigenlijk bijna altijd wel, zwem ik ’s middags om de tijd te doden. Ik trek mijn baantjes, vijf-en-twintig borst- en vijf-en-twintig rugslag. Ik neem mijn tijd en concentreer me op het tellen. Als ik op mijn rug zwem met mijn hoofd in het water en de prachtige lucht in kijk, met almaar wisselende wolkenformaties die zich in rap tempo verplaatsen en van vorm veranderen, dan raak ik dikwijls zen. Ik zie vogels voorbij komen, niet per se heel erg bijzondere. Af en toe een kraanvogel, veel kleine duiven en buizerdachtige soorten. De buizerds die dit terrein afstruinen op zoek naar de dagelijkse kost, cirkelen meestal even boven het zwembad om te kijken wat daar drijft en haken snel af. Ik kijk en tel. Met mijn oren onder water hoor ik als ik erg mijn best doe alleen maar het klotsen van het water tegen de kanten van het zwembad.

Ik neem mijn tijd en concentreer me op het tellen

Ook ‘s avonds als het donker is, is dit een aanrader. Zwemmend op je rug word je getrakteerd op een prachtig gelaagde nachtelijke lucht zonder lichtvervuiling met eindeloos veel sterren. Jammer dat ik bij het baantjes trekken steeds de tel kwijt raak omdat ik in mijn hoofd alleen dat ene mierzoete zinnetje hoor, ‘ It’s the souuuunnnd….of silencccce’.

bottom of page